Vervolg van vorige week.

Foto website: http://ruben.oneton.nl

Lieve allemaal,

Na ons avontuurtje bij Jasper en Marieke zijn Berit en ik naar Saas Fee afgereisd. Dit toeristische oort op 1800 moest ons dan maar van sneeuw gaan voorzien, daar de rest van het Zwitserse erg groen bleef. De auto werd warm van het klimmen, maar langzaam kwamen we hoger en hoger. De toppen zien wit, maar… Saas Grund (1600) geen sneeuw. En toen, ineens, na een bocht naar links vlak voor de parkeergarage. SNEEUW! Ja, eindelijk… een stage in Zwitserland in de winter en dat heb ik El Nino. Geen sneeuw te bekennen, maar wel in Saas Fee! Het was niet veel, maar genoeg om de piste op te gaan. Beetje steentjes in de bochten. Een rentalboard was misschien een goed plan geweest.
Ons huisje was weer een beetje in de stijl van ons hotel. Misschien was de inrichting 20 jaar ouder, maar dan bevinden we ons nog steeds halverwege de vorige eeuw. (Dat is overigens 1950 en niet 1850 voor de mensen die nog niet helemaal in 2000+ zijn aangekomen). Er hing ook een groot kruis met Christus eraan. Ongeveer 50 cm hoog. Boven mijn bed. Tja, omdat ik toch wel eens dingen wil verplaatsen in mijn slaap hebben we die bij voorbaad maar even in veiligheid gebracht. Ik ben het slaapwandelen nog niet verleerd, want een paar nachten later heb ik toch echt nog een schilderij van de muur gehaald en heel keurig op een bankje gelegd. Berit heeft niets doorgehad dit keer (geloof ik).
Foto’s 1, en 2 geven een beetje een indruk van het dorpje. Op foto 3 zitten we in het hoogste draai restaurant van Europa. Op een kleine 3500 boven NAP kun je heerlijke choco taartjes eten . Op foto 4 zie je de parkeergarage van Saas Fee by night. Saas Fee is een auto vrij dorp, dus alle gasten moeten hun auto kwijt. Zie hier de Zwitserse oplossing, een parking met uitzicht op het dal.

Na een paar wel verdiende dagen rust zijn wel via Zermatt (een dorpje naast Saas Fee, 1 uur 15 min rijden, juist ander dal), naar Lausanne terug gereden. Hier kregen via een omzwerving langs de schoonmoeder te horen dat mijn sleutel in Lonay in een blauwe brievenbus lag. Sophie was een weekend gaan skiën en dacht dat ik nog zou bellen. Als twee 007’s gingen we opzoek naar het pakketje in de blauwe brievenbus een onbekend dorpje met een kerkje, waarover later meer. De sleutel lag zoals afgesproken in de bus en wij konden mijn nieuwe verblijf voor de komende 8 weken betreden.

Zondag 7 januari, afscheid van Berit. We besloten om vandaag op tijd, ahum een uur of 12, richting Genève te rijden om daar nog cultureel te doen. Auto geparkeerd en met ons vertrouwde Capitool Reisgids in de hand op zoek naar geschiedenis. Zo heb je in Genève een Jet d’eau, die elke seconde een pluim water van 500 liter 140 meter de lucht in spuit met een snelheid van 200 km per uur. Gebouwd uit pure functionele redenen om de druk te verlagen van een opvang reservoir (zie foto 5). Ik heb helaas geen betere, want toen we aankwamen aan het water stond hij op pauze en dat kon wel een halve dag duren.
Op foto 6 zien jullie de vier heren van de reformatie. Jullie weten wel, die Harry’s (a.k.a. Guilaume Farel, Johannes Calvijn, Théodore de Bèze en John Knox) die het nodig vonden om al die beelden te laten vernietigen tijdens een storm, of was het nu een beeldenstorm. Om een kleine indruk te geven hebben we een bekende erbij gezet. Zij is 1 meter 65 lang, dus reken zelf maar weer uit hoe groot deze BEELDEN zijn. Hypocri… juist ja. Van de laatste weten sommige dat een verre nakomeling met een iets langere naam in de V.S. werkt voor televisie, Johnny Knoxville. Zou het echt? Mij zou het niets verbazen, met link en niet geschikt voor de meer gereformeerde onder jullie: http://www.imdb.com/name/nm0424216/


Dan zijn we nog lekker gaan eten in een restaurantje in het oude centrum. Het betrof hier een aardig optrekje tegenover Maison Tavel (het oudste huis van Genève) waar de heer Bill “waar is mijn sigaar” Clinton, samen met Moni.. Hillary heeft gelunched. Natuurlijk moesten wij dat ook even proberen. Foto 7 toont het bewijs.
Maison Tavel is, zoals gezegd, het oudste huis van Genève. Verschillende families hebben hier gewoond en door de eeuwen heen hebben ze dit uitgebreid. Halverwege de 20e eeuw werd het geschonken aan de stad en daar hebben ze een gratis, jaja Hollanders, een gratis museum van gemaakt. Je kunt hier met een goed boek over alles wat hier staat gerust een dag rondlopen en lezen. Er is heel veel te zien. Je kunt het ook in een uurtje doen, want veel meer tijd hadden wij niet meer. Wel is foto 8 nog er leuk waarop Berit een spook achterna zat die net voor ze hem kon grijpen door de muur vloog en Berit een beetje verbaasd achter liet.
’s Avonds heb ik Berit op het vliegtuig gezet naar Amsterdam en ben ik weer naar Lonay gereden. Maandag begint namelijk mijn nieuwe week werken weer.

Over Lonay:

Ons benne in een pittoresk dorpske beland. Men s’appelle het ici: Lonay. Eentje avec een petit kruidenierswinkeltje, 1 grand rue en daaromheen huisjes, en natuurlijk een kerkje. Een heel schattig lief kerkje midden in het dorpje. Ik heb het kerkje voor jullie natuurlijk even op foto gezet. (foto 9). Nu is mijn punt het volgende: dit prachtige kerkje staat hemelsbreed 30 meter van mijn raam, de deur 5 meter lager (= dus de kerkklok, tja reken dat zelf maar uit). Gelukkig gaat hij niet elk half uur en elk heel uur of ik ben al wat doofjes aan het worden. Wat zegt u? Hoeveel pain-au-chocola je vu? Je voudrais trois s’il vous plait. Merci, et bon après midi ! Best leuk zo Frans praten. Ik had zo ook een geweldig gesprek met mijn nieuwe huisbaas. De peetvader van Sophie Aquilar. Hij ging mij even uitleggen hoe ik de was moest doen… nou gelukkig deed hij ook voor, inclusief waspoeder IN het linker bakje. Hij zette de machine nog net niet aan. Maar ik bleef keurig “Oui meneer” zeggen. De beste man schijnt niet altijd in een goede bui te zijn, maar tot op heden heb ik nul problemen met hem. De vorige bewoonster mocht niet meer elke dag wassen van hem, nadat ze telkens een was liet draaien voor één t-shirtje. Tja, hier kan verder niet veel meer aan toevoegen denk ik zo. De peetvader was zelfs nog zo vriendelijk om een heus “verboden te parkeren” bordje neer te zetten, zodat ik altijd een plekje heb voor mij auto. Te tof gewoon. En als hij een vriend op bezoek had die op het plekje stond, komt hij 1000 keer excuus aanbieden voor het ongemak. Ik kan niet anders zeggen: “Zwitsers zijn service gericht!”

Tot slot wil ik jullie nog een foto laten zien van de prachtige omgeving waar ik momenteel woon. Dat is dus tegen de helling op langs het meer van Genève. Daar zijn bijna overal wijngaarden en het dorpje Lonay doet daar vrolijk aan mee. Met foto 10 wil ik dan ook afsluiten en iedereen tot een volgende keer zeggen. Binnenkort weer meer nieuws uit Swiss.

Liefs uit Lausanne,

Ruben

PS op de website van Anton heb ik nog 4 foto’s gezet van de omgeving hier. Boven op de heuvel van Lonay ligt heel mooi een begraafplaats, met helemaal bovenop een prachtige boom. Hieronder heb ik genietend van het uitzicht een uurtje zitten lezen in de zon afgelopen zondag. Heerlijk rustig. Nu genietend van Dire Straits sluit ik echt af.