"Zonder dalen geen toppen"
Door: Ruben
Blijf op de hoogte en volg Ruben
06 Februari 2007 | Zwitserland, Lausanne
Lieve allemaal,
Ik heb de laatste tijd een beetje moeite om motivatie te verzamelen om iets te schrijven. Dit heeft niet zozeer met Zwitserland te maken, noch met mijn opdracht. Meer met het fenomeen, “winter-dipje”. Ik ben iemand die veel zon nodig heeft, of in elk geval geestelijke ruimte (bv een 4e etage in Ypenburg. Op het eerst word ik door moeders dan ook geregeld op gewezen. Vaak is het zo wanneer ik terugkom van een vakantie en in het bijzonder een wintersport, mijn presentaties significant omhoog schieten. Zowel de beweging, de zon en de geestelijke rust doen een mens goed. Op het moment van dit schrijven leven we de zesde februari 2007 en zou een weldenkend mens mogen verwachten dat er (minstens) boven de 1000m voldoende sneeuw ligt in het prachtige bergland Zwitserland. Het is dan ook tragisch dat ik persoonlijk heb moeten constateren dat het zelfs op een hoogte van 2000+ meter dooit. En dan doel ik niet alleen op sompige sneeuw, maar ook echt op beperkte stroompjes water langs de rotsige toppen van de alpen. Ja, lieve vrienden en familie, ook rond de 2000 meter hoogte is de temperatuur boven het vriespunt. En daar sta je dan, volledig uitgerust in winterkleding, met snowboard en zonnebril (wel heel handig ook al ligt er geen sneeuw). We kijken elkaar nog een paar keer en beginnen aan een modderige afdaling. Ik was voornemens om dit jaar toch wat truckjes te leren, maar ik had nooit gedacht dat ik zou leren “grass-grinden” & “mudd-splashen”. Gras glijdt nog best aardig en gelukkig heeft mijn board enkel wat wax verloren en nauwelijks extra krassen opgelopen. Tussen de foto’s van deze week zitten helaas geen bewijsstukken van dit avontuur, want de beste fotograaf in kwestie, moi, was zijn camera verloren op de eerste hobbelige afdaling! Ik hoor Arne al denken: “Minion!”. Juist.
Laat ik eerst even teruggaan naar waar mijn verhaal tot op heden is gebleven. In de week nadat Berit weer terug was gegaan naar Nederland ben ik weer aan het werk gegaan op de EPFL met een zeer interessante literatuurstudie. Mijn enthousiasme toont al aan hoe leuk ik dit punt momenteel vind, terwijl het echt wel leuk is als je de juiste artikelen kunt vinden (of bemachtigen, grrr). Na mijn literatuur studie, zou ik gaan werken aan mijn implementatie / ontwerp. Echter eerst was daar een zusje dat het nodig achtte om, nadat ze eerder al haar HBO had afgerond, ook nog eens, eerder dan yours truly, haar “Masters titel” in de wacht te slepen. Zonder grappen en grollen, zus ik ben heel erg trots op je! Ik weet dat je er hard voor gewerkt hebt. Een foto van de kersverse “master of nutrition & health” ziet u onderaan. En net als tijdens de kerst, kon ik mijn aankomst natuurlijk keurig geheim houden * wink wink, naar Jesica *. Het was vooral erg leuk, omdat bij deze verrassing ook moeder was betrokken en ik haar dat al voor de kerst had verteld. Er liepen dus twee avonturen door elkaar heen. Ik weet in elk geval dat Favo-T en ik er van hebben genoten.
Het was dus even een lang weekendje terug naar Nederland, wat ik helemaal niet vervelend vond. De week erop ben ik weer aan het werk gegaan op het VRLab en bezig gegaan met het herstructureren van mijn programma / code. Ook het proberen van verschillende geluidseffecten zijn al gelukt en afgestreept. Dit houdt in dat ik nu bezig ben met het maken van mijn eind ontwerp en ik dus lekker op schema lig. Over een week komt mijn begeleider weer terug uit Japan. Ik kan hem dan laten zien wat ik de afgelopen maand heb gedaan. Het is wel zo prettig om dan niet met lege handen te staan. Ik hoop op het eind nog een mooi filmpje te maken van het geheel, zodat jullie ook zien hoe het is geworden.
Tot slot nog even het camera verhaal. Erg leuk weekend was dat, uhuh. Op zaterdag zet ik mijn goede zonnebril op, breekt het pootje in het mechaniekje af. Zucht, hopen op garantie straks want hij was niet bepaald gratis. De volgende dag verloor ik dus mijn camera en kunnen jullie je goed voorstellen dat ik niet bepaald te genieten was. Beneden bij de liften nog even gevraagd of ze iets hadden gevonden, maar dat was natuurlijk kansloos. Er werd mij nog wel geadviseerd om over 3 dagen even te bellen, misschien dat er iets was ingeleverd. Je weet het nooit met die Zwitsers. Dus op woensdag, ik bellen. En je zult het niet geloven, maar mijn camera was terecht en ik kon hem ophalen. Echt ongelofelijk, want ook alles deed het nog en de foto’s stonden er ook nog op! Ik was weer een gelukkig mens en kon gisteren dan ook vol goede moed de week weer beginnen. Aan het einde van deze week krijg ik weer bezoek, want Berit komt nog eventjes naar hier . Hierna zijn het nog maar 3 weken en dan kom ik weer terug naar Nederland.
Waarschijnlijk tot volgende week.
Groetjes uit Lausanne,
Ruben
PS natuurlijk ben ik weer 100 dingen vergeten te vertellen en kom ik daar achter als ik de foto’s aan het uitzoeken ben. De enige dag dat het heeft gesneeuwd was een woensdag, de woensdag voor het avontuurtje in de modder. Ik had uit Nederland 4 kazen meegenomen om door mijn collega’s op het lab te laten proeven.
PS 2 gisteren ben ik ook nog even in een haptic-workstation gaan zitten. Hiermee kunnen we in een virtuele wereld objecten oppakken en daadwerkelijk “voelen”. Er wordt een kracht op je vingers geplaatst door de machine waardoor het lijkt alsof je het object, bijvoorbeeld een bol, daadwerkelijk vast hebt. Erg gaaf allemaal.
Ik heb de laatste tijd een beetje moeite om motivatie te verzamelen om iets te schrijven. Dit heeft niet zozeer met Zwitserland te maken, noch met mijn opdracht. Meer met het fenomeen, “winter-dipje”. Ik ben iemand die veel zon nodig heeft, of in elk geval geestelijke ruimte (bv een 4e etage in Ypenburg. Op het eerst word ik door moeders dan ook geregeld op gewezen. Vaak is het zo wanneer ik terugkom van een vakantie en in het bijzonder een wintersport, mijn presentaties significant omhoog schieten. Zowel de beweging, de zon en de geestelijke rust doen een mens goed. Op het moment van dit schrijven leven we de zesde februari 2007 en zou een weldenkend mens mogen verwachten dat er (minstens) boven de 1000m voldoende sneeuw ligt in het prachtige bergland Zwitserland. Het is dan ook tragisch dat ik persoonlijk heb moeten constateren dat het zelfs op een hoogte van 2000+ meter dooit. En dan doel ik niet alleen op sompige sneeuw, maar ook echt op beperkte stroompjes water langs de rotsige toppen van de alpen. Ja, lieve vrienden en familie, ook rond de 2000 meter hoogte is de temperatuur boven het vriespunt. En daar sta je dan, volledig uitgerust in winterkleding, met snowboard en zonnebril (wel heel handig ook al ligt er geen sneeuw). We kijken elkaar nog een paar keer en beginnen aan een modderige afdaling. Ik was voornemens om dit jaar toch wat truckjes te leren, maar ik had nooit gedacht dat ik zou leren “grass-grinden” & “mudd-splashen”. Gras glijdt nog best aardig en gelukkig heeft mijn board enkel wat wax verloren en nauwelijks extra krassen opgelopen. Tussen de foto’s van deze week zitten helaas geen bewijsstukken van dit avontuur, want de beste fotograaf in kwestie, moi, was zijn camera verloren op de eerste hobbelige afdaling! Ik hoor Arne al denken: “Minion!”. Juist.
Laat ik eerst even teruggaan naar waar mijn verhaal tot op heden is gebleven. In de week nadat Berit weer terug was gegaan naar Nederland ben ik weer aan het werk gegaan op de EPFL met een zeer interessante literatuurstudie. Mijn enthousiasme toont al aan hoe leuk ik dit punt momenteel vind, terwijl het echt wel leuk is als je de juiste artikelen kunt vinden (of bemachtigen, grrr). Na mijn literatuur studie, zou ik gaan werken aan mijn implementatie / ontwerp. Echter eerst was daar een zusje dat het nodig achtte om, nadat ze eerder al haar HBO had afgerond, ook nog eens, eerder dan yours truly, haar “Masters titel” in de wacht te slepen. Zonder grappen en grollen, zus ik ben heel erg trots op je! Ik weet dat je er hard voor gewerkt hebt. Een foto van de kersverse “master of nutrition & health” ziet u onderaan. En net als tijdens de kerst, kon ik mijn aankomst natuurlijk keurig geheim houden * wink wink, naar Jesica *. Het was vooral erg leuk, omdat bij deze verrassing ook moeder was betrokken en ik haar dat al voor de kerst had verteld. Er liepen dus twee avonturen door elkaar heen. Ik weet in elk geval dat Favo-T en ik er van hebben genoten.
Het was dus even een lang weekendje terug naar Nederland, wat ik helemaal niet vervelend vond. De week erop ben ik weer aan het werk gegaan op het VRLab en bezig gegaan met het herstructureren van mijn programma / code. Ook het proberen van verschillende geluidseffecten zijn al gelukt en afgestreept. Dit houdt in dat ik nu bezig ben met het maken van mijn eind ontwerp en ik dus lekker op schema lig. Over een week komt mijn begeleider weer terug uit Japan. Ik kan hem dan laten zien wat ik de afgelopen maand heb gedaan. Het is wel zo prettig om dan niet met lege handen te staan. Ik hoop op het eind nog een mooi filmpje te maken van het geheel, zodat jullie ook zien hoe het is geworden.
Tot slot nog even het camera verhaal. Erg leuk weekend was dat, uhuh. Op zaterdag zet ik mijn goede zonnebril op, breekt het pootje in het mechaniekje af. Zucht, hopen op garantie straks want hij was niet bepaald gratis. De volgende dag verloor ik dus mijn camera en kunnen jullie je goed voorstellen dat ik niet bepaald te genieten was. Beneden bij de liften nog even gevraagd of ze iets hadden gevonden, maar dat was natuurlijk kansloos. Er werd mij nog wel geadviseerd om over 3 dagen even te bellen, misschien dat er iets was ingeleverd. Je weet het nooit met die Zwitsers. Dus op woensdag, ik bellen. En je zult het niet geloven, maar mijn camera was terecht en ik kon hem ophalen. Echt ongelofelijk, want ook alles deed het nog en de foto’s stonden er ook nog op! Ik was weer een gelukkig mens en kon gisteren dan ook vol goede moed de week weer beginnen. Aan het einde van deze week krijg ik weer bezoek, want Berit komt nog eventjes naar hier . Hierna zijn het nog maar 3 weken en dan kom ik weer terug naar Nederland.
Waarschijnlijk tot volgende week.
Groetjes uit Lausanne,
Ruben
PS natuurlijk ben ik weer 100 dingen vergeten te vertellen en kom ik daar achter als ik de foto’s aan het uitzoeken ben. De enige dag dat het heeft gesneeuwd was een woensdag, de woensdag voor het avontuurtje in de modder. Ik had uit Nederland 4 kazen meegenomen om door mijn collega’s op het lab te laten proeven.
PS 2 gisteren ben ik ook nog even in een haptic-workstation gaan zitten. Hiermee kunnen we in een virtuele wereld objecten oppakken en daadwerkelijk “voelen”. Er wordt een kracht op je vingers geplaatst door de machine waardoor het lijkt alsof je het object, bijvoorbeeld een bol, daadwerkelijk vast hebt. Erg gaaf allemaal.
-
07 Februari 2007 - 07:41
Arne:
"Minion!" Wel mooi dat je dat ding weer terug heb :)
Zorg trouwens maar dat het ff flink gaat sneeuwen daar anders komen wij die kant niet op... -
07 Februari 2007 - 07:52
Zusje:
Hey lieve Ruub,
Jemig zeg!! Je vertelde het al aan de telefoon, maar je hebt inderdaad wel even een dipje. Geen zorgen. Overkomt iedereen. En nu gaat het alleen maar weer bergje op! Je hebt je camera terug, Berit komt weer bij je langs (bofkont!!), de garantie van je zonnebril dekt zeker wel de schade als je terug bent. Je zit in een prachtige omgeving met leuke mensen om je heen en je doet het hardstikke goed daar in en om die virtuele wereld!! Ik ben in ieder geval ontzettend trots op je en ik weet zeker dat ik er nog vele anderen je een kanjer vinden! Mannetje, maak maar een flinke wandeling en sluit deze af met een lekkere kop warme choco! Daarna kun je er weer lekker tegen aan en zal je je begeleider eens even laten zien wat jij allemaal kan!
Hele dikke knuffel,
Je zusje -
07 Februari 2007 - 16:16
Helga:
He ruub,
Fijn om te horen dat je je camera terug hebt! ben erg blij voor je..
En je weet het he, als de moed je in de schoenen zakt ga dan eens op de kop staan!!
;-)
Zet hem op!
Denk aan je,
Liefs en een dikke knuffel -
13 Februari 2007 - 12:42
X:
He kerel, ik ben erg blij. Nadat mijn lieve vriendinnetje (ook bekend als jouw zusje) terug was uit Zambia had ik niks meer om naar uit te kijken (internettechnisch dan, die verhalen van haar waren toch altijd een lichtpuntje in m'n dag, helemaal in studietijd). Ben ik even blij dat jij dat gat enigszins op kan vullen, moet je natuurlijk wel even volhouden, anders zit ik voor niks te kijken. Mooi verhaal dit keer weer, goed dat je dingen vergeten bent te vertellen, anders wordt het zo stil als je terugbent.
Have fun, take care of your stuff.
Grtz, Kuip -
20 Februari 2007 - 15:13
Margé:
Haaaj Ruben!
't Is alweer veel te lang geleden dat ik je schreef...gelukkig lees ik op je site dat je druk genoeg bent en voldoende aanspraak hebt! Hopelijk ben je al wel weer uit je winterdipje? In Nederland zijn we ook wel toe aan wat zonniger weer onderhand! Gelukkig kom je binnenkort weer bij ons en kunnen we samen van de lente gaan genieten. Marijn en ik hebben natuurlijk ook vanalles te vertellen over de bruiloft! Nog veel plezier en werkse gewenst en hopelijk tot vlug!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
